Monday 11 September 2017

Ξεφλουδίζοντας μέ νοσταλγία τό Χρόνο...

(, νας λόγος γι τν παλι Καραγκιόζη, μ φορμ να χαριτωμένο γραφτό)
Τo ντώνη, λοδικό του, πο μο τ ξεκίνησε...


Στ μνμη νακαλονται, τοτες τς ρες πο γρφω ατ, τ χειμωνιτιακα κενα βρδυα, ταν ρχνταν Καραγκιοζοπαχτης στ χωριό, γι νά δώσει παράσταση μ τ ποτυπδες θατρο σκιν, τ ποο φερνε μαζί του -μέ χίλιους, εν᾿ λήθεια κόπους- σ κποιο καφενεο κα ν ψυχαγωγσει τος παλιούς Κληματιανος. ναβε, λοιπόν, τή λάμπα του πού καιγε σετυλνη πσω π τ μικρ σκην κα παρουσαζε στ μτια κα τς ψυχς μικρν κα μεγλων κποια στορα μ ρωες τν πολπαθο κα πολυμχανο Καραγκιζη, τν,  πντοτε θμα, Χατζιαβττη, τν ρωϊκ μπρμπα Γιργο, τν λιμοκοντρο Νινιο, λλ κα τν γριο Βεληγκκα, τν αστηρ Βεζρη κ.ἄ. πολλος, ο ποοι φνταζαν στν ψυχισμ τν μικρν παιδιν κα τν λλων Κληματιανν, ς πραγματικ ντα, τ ποα συνυπρχουν στν καθημεριντητα κα στ ζω τους. Γιατί μήν τό ξεχνμε, πώς κείνη τήν ποχή, καί μιλάμε γιά τά μέσα τς δεκαετίας το 1950, τό Κλήμα μιά κλειστή κοινωνία ταν. Μήτε λεκτρικό πήρχε, μήτε δρόμος μαξωτός, ν σέ λο τό χωριό ταν ζήτημα ν πήρχαν 2-3 ραδιόφωνα μέ μπαταρία καί μιά χειροκίνητη τηλεφωνική συσκευή στό μαγαζί το μπαρμπα Κωστή τού Μπερδάνη, πού ταν κι γραμματικός το χωριο, τς Κοινότητας.

ρχονταν, λοιπόν, καραγκιοζοπαίχτης μέ τά σύνεργά του καί  χάριζε στό μικρό χωριό μιά πρόσκαιρη ψυχαγωγία, πού ταν, κυρίως γιά μς τά παιδιά, τόσο πέροχη, στε μέχρι σήμερα νά μένει λησμόνητη. Γιατί κόμα χον στ᾿ ατιά κείνες ο περίεργες φράσεις το Βεληγκέκα «Πογιά!  ρέ...», «Κατά διαταγήν το πολυχρονεμένου μας πασ...»,   το μπαρμπα-Γιώργου πού ποκαλοσε τόν Καραγκιόζη «ρέ ζουντόβουλου...», το Νιόνιου μέ κενα τά, «νασκε...», το Μορφονιο μέ τό χαρακτηριστικό «οίκ...» καί πολλά. Κι κόμα θυμμαι κείνη τήν πλή μορφή το φτωχο το καραγκιοζοπαίχτη, πού κάπνιζε συνεχς, λλά εχε να ταλέντο, στε ν σκορπάει τό χαμόγελο καί συνάμα νά χειρίζεται τίς πολύχρωμες φιγορες του μέ μαεστρία καί περα. Νομίζω τι τόν λέγανε μπαρμπα-Μήτσο... Δέν θυμμαι, γιατί πέρασαν πό τότε ξήντα χρόνια καί πολλά λησμονήθηκαν. να μονάχα δέ ξεχάστηκε: κείνη πλότητα καί μορφιά τς ψυχαγωγίας πού μς χάριζε καραγκιοζοπαίχτης. Κι δ θέλω νά καταθέσω τήν μεγάλη μου εγνωμοσύνη στόν μακαρίτη τόν παππο μου τό Νικολάκη, πού πάντα μέ παιρνε μαζί του σ᾿ ατές τίς παραστάσεις... Τίς λησμόνητες τίς παραστάσεις καί τόσο διδακτικές.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: